Η Έλλη
Ένας προληπτικός άνθρωπος
Ένας άνθρωπος που πιστεύει σε φαντάσματα και στην γρουσουζιά είναι η φίλη μου η Έλλη. Η Έλλη είναι υπερβολικά προληπτικός άνθρωπος.
Για να σας κάνω να καταλάβετε, πέρυσι το Καλοκαίρι, στην Πάρο, είχα πάει με την Έλλη στο νεκροταφείο της Μάρπησσας για να χαζέψουμε τους τάφους και να κουτσομπολέψουμε τα ονόματά και τις ηλικίες. Δεν είχαμε κοιτάξει πολλές ταφόπλακες μόλις έπεσε το μάτι μας σε έναν στολισμένο και μεγάλο τάφο. Κοιτάξαμε το όνομα που έγραφε, "Μαρία Τριβιζά". Αμέσως κοίταξα την Έλλη που είχε το αμήχανο βλέμμα της καρφωμένο στον τάφο . Έτσι λένε την γιαγιά της, όμως αυτή ζει! Γύρισε και με κοίταξε κατατρομαγμένη. Δεν ξέρω πόση ώρα προσπαθούσα να την συνεφέρω λέγοντάς της ότι και το όνομα "Μαρία" και το επώνυμο "Τριβιζά" ήταν πάρα πολύ συνηθισμένα στην Πάρο. 'Οταν κάπως συνήλθε, μου εξήγησε ότι η γιαγιά της είναι 75 ετών. Την ίδια στιγμή κοίταξα τον τάφο. Κατάλαβα! Η ταφόπλακα έλεγε "76 ετών". Ξανακοίταξα την Έλλη. Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι να την κάνω να βρει τη μιλιά της, αφού είχε κιόλας σκοτινιάσει. Πήγαμε να ρίξουμε μία τελευταία ματιά στο όνομα μόλις είδα ότι η φωτογραφία αυτής της γυναίκας είχε σβηστεί από τον καιρό. Όσο πιο γρήγορα μπορούσα την τράβηξα από το μανίκι πριν προλάβει να δει την ξεθωριασμένη φωτογραφία. Όμως δεν πρόλαβα! Την είχε κιόλας αντικρίσει. Είχα θυμώσει λίγο γιατί είχε πάει ήδη αργά και ήμουνα έτοιμη να φύγω μόνη μου. Όμως άλλαξα αμέσως απόφαση όταν είδα να κοιτάζει τον τάφο με αυτό το βλέμμα. Εξάλλου ξέρω τι παθαίνει η Έλλη όταν θυμώνει ή μένει μόνη της πάνω από 5 λεπτά. Της ακούμπησα τον ώμο και της έκανα νόημα να φύγουμε. Αφού έγνεψε καταφατικά και την σήκωσα από τις παγωμένες πέτρες που καθόταν πετάχτηκε λίγο πιο πέρα μια μαύρη γάτα. Αναστέναξα βαθιά. Τώρα δεν θα φεύγαμε ποτέ από εδώ! Ευτυχώς η τύχη ήρθε επιτέλους με το μέρος μου. Ακούστηκε ένας περίεργος θόρυβος από πίσω μας. Στην αρχή τρόμαξα. Γυρίσαμε πίσω σχεδόν ταυτόχρονα. Είδαμε την μεγάλη πόρτα του νεκροταφείου να κουνιέται και να τρίζει από τον αέρα. Φυσικά η Έλλη νόμιζε ότι υπάρχουν φαντάσματα. Με τράβηξε από το χέρι και αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε. Είχαμε αρχίσει να νυστάζουμε. Μερικές φορές πήγαμε να πέσουμε κάτω και να μας πατήσουν μερικά αυτοκίνητα, αφού δεν φαινόμασταν στο σκοτάδι.
Αυτή ήταν μία από τις εκατομμύριο περιπέτειές μας εξαιτίας της Έλλης. Όπως με το σπασμένο καθρεφτάκι της και με την αξέχαστη εμπειρία μου επειδή έχυσα το αλάτι στο τραπέζι. Έκανα 2 ώρες μπάνιο μέχρι να βγάλω όλο το αλάτι που μου έριξε στην πλάτη και στα μαλλιά.
Δυστυχώς μάταιες οι προσπάθειές μου να τις αλλάξω γνώμη.
Κατερίνα Παπαλέξη
Τμήμα: Α4
Για να σας κάνω να καταλάβετε, πέρυσι το Καλοκαίρι, στην Πάρο, είχα πάει με την Έλλη στο νεκροταφείο της Μάρπησσας για να χαζέψουμε τους τάφους και να κουτσομπολέψουμε τα ονόματά και τις ηλικίες. Δεν είχαμε κοιτάξει πολλές ταφόπλακες μόλις έπεσε το μάτι μας σε έναν στολισμένο και μεγάλο τάφο. Κοιτάξαμε το όνομα που έγραφε, "Μαρία Τριβιζά". Αμέσως κοίταξα την Έλλη που είχε το αμήχανο βλέμμα της καρφωμένο στον τάφο . Έτσι λένε την γιαγιά της, όμως αυτή ζει! Γύρισε και με κοίταξε κατατρομαγμένη. Δεν ξέρω πόση ώρα προσπαθούσα να την συνεφέρω λέγοντάς της ότι και το όνομα "Μαρία" και το επώνυμο "Τριβιζά" ήταν πάρα πολύ συνηθισμένα στην Πάρο. 'Οταν κάπως συνήλθε, μου εξήγησε ότι η γιαγιά της είναι 75 ετών. Την ίδια στιγμή κοίταξα τον τάφο. Κατάλαβα! Η ταφόπλακα έλεγε "76 ετών". Ξανακοίταξα την Έλλη. Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι να την κάνω να βρει τη μιλιά της, αφού είχε κιόλας σκοτινιάσει. Πήγαμε να ρίξουμε μία τελευταία ματιά στο όνομα μόλις είδα ότι η φωτογραφία αυτής της γυναίκας είχε σβηστεί από τον καιρό. Όσο πιο γρήγορα μπορούσα την τράβηξα από το μανίκι πριν προλάβει να δει την ξεθωριασμένη φωτογραφία. Όμως δεν πρόλαβα! Την είχε κιόλας αντικρίσει. Είχα θυμώσει λίγο γιατί είχε πάει ήδη αργά και ήμουνα έτοιμη να φύγω μόνη μου. Όμως άλλαξα αμέσως απόφαση όταν είδα να κοιτάζει τον τάφο με αυτό το βλέμμα. Εξάλλου ξέρω τι παθαίνει η Έλλη όταν θυμώνει ή μένει μόνη της πάνω από 5 λεπτά. Της ακούμπησα τον ώμο και της έκανα νόημα να φύγουμε. Αφού έγνεψε καταφατικά και την σήκωσα από τις παγωμένες πέτρες που καθόταν πετάχτηκε λίγο πιο πέρα μια μαύρη γάτα. Αναστέναξα βαθιά. Τώρα δεν θα φεύγαμε ποτέ από εδώ! Ευτυχώς η τύχη ήρθε επιτέλους με το μέρος μου. Ακούστηκε ένας περίεργος θόρυβος από πίσω μας. Στην αρχή τρόμαξα. Γυρίσαμε πίσω σχεδόν ταυτόχρονα. Είδαμε την μεγάλη πόρτα του νεκροταφείου να κουνιέται και να τρίζει από τον αέρα. Φυσικά η Έλλη νόμιζε ότι υπάρχουν φαντάσματα. Με τράβηξε από το χέρι και αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε. Είχαμε αρχίσει να νυστάζουμε. Μερικές φορές πήγαμε να πέσουμε κάτω και να μας πατήσουν μερικά αυτοκίνητα, αφού δεν φαινόμασταν στο σκοτάδι.
Αυτή ήταν μία από τις εκατομμύριο περιπέτειές μας εξαιτίας της Έλλης. Όπως με το σπασμένο καθρεφτάκι της και με την αξέχαστη εμπειρία μου επειδή έχυσα το αλάτι στο τραπέζι. Έκανα 2 ώρες μπάνιο μέχρι να βγάλω όλο το αλάτι που μου έριξε στην πλάτη και στα μαλλιά.
Δυστυχώς μάταιες οι προσπάθειές μου να τις αλλάξω γνώμη.
Κατερίνα Παπαλέξη
Τμήμα: Α4
πολυ ωραιο και δημιουργικο μπραβο
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ.
Διαγραφή