Το σχολειο στα χρονια της γιαγιας μου
Η γιαγιά μου μεγάλωσε στη Μάρπησσα της Πάρου. Εκεί υπήρχε ένα Δημοτικό σχολείο. Σε κάθε περιοχή της Πάρου υπήρχε τουλάχιστον ένα Δημοτικό και υπήρχε ένα μοναδικό Γυμνάσιο στην προτεύουσα.
Τα μαθήματα που είχαν δεν ήταν τόσα όσα τα δικά μας σήμερα. Είχαν Γραμματική, Μαθηματικά, Έκθεση, Ιατορία, Φυσική, Μουσική και Γυμναστική. Επίσης κάνανε συγχνά επιδείξεις, γιορτές, και πήγαιναν πολλές εκδρομές.
Οι δάσκαλοι δεν ήταν τόσο αυστηροί. Τουλάχιστον όχι τόσο όσο φαινόνταν. Ο μόνος λόγος που τα παιδιά τους φοβόνταν ήταν η βέργα. Η βέργα ήταν ένα μακρύ ραυδί που το χρησιμοποιούσαν οι δάσκαλοι για να χτυπούν τα παιδιά όταν δεν ήταν φρόνιμα. Στον τοίχο υπήρχε μόνο πίνακας με κιμωλία και όχι με μαρκαδόρους όπως σήμερα. Τα παιδια γράφανε με πένες και μολύβια αφού δεν υπήρχαν τότε στυλό. Μια ακόμη διαφορά είναι τα ατομικά πινακάκια που είχε το κάθε παιδί. Ήταν ένα πινακάκι, σε μέγεθος ενός κλειστού βιβλίου περίπου, που γράφανε με κιμωλία. Το χρησιμοποιούσαν τα παιδιά για πρόχειρο, αφού το χαρτί ήταν λιγότερο και ακριβότερο και δεν το είχαν σε αφθονία όπως τώρα. Βασική διαφορά είναι ότι τα παιδιά δεν φορούσαν ό,τι ήθελαν, αλλά υπήρχαν οι ποδιές που με αυτές ήταν υποχρεωμενα να πηγαίνουν κάθε μέρα στο σχολείο. Μέχρι και σήμερα τα παιδιά είναι πολύ πειραχτήρια και έχουν το συνήθιο να βγάζουν σε κάποιους παρατσούκλια για να γελάσουν ή να πειράξουν τον άλλο. Τότε το κάθε παιδί είχε το παρατσούκλι του, που του το έβγαζαν οι φίλοι του ανάλογα με την εμφάνιση του ή κάποιο ελάττωμα ή χάρισμα που μπορεί να είχε. Ακόμα και οι δάσκαλοι τα φώναζαν με το παρατσούκλι του καθενός. Τα ονόματα που έβρισκαν ήταν κυρίως ζώα, όπως μπακαλιάρος, σουπιά, καλαμαράκι και άλλα.
Οι διαφορές δεν ήταν και τόσο πολλές αλλά ήταν αρκετές για να έχουν τα παιδιά διαφορετική ψυχολογία και συμπεριφορά από τα σημερινά παιδιά.
Κατερίνα Παπαλέξη
Α4
Τα μαθήματα που είχαν δεν ήταν τόσα όσα τα δικά μας σήμερα. Είχαν Γραμματική, Μαθηματικά, Έκθεση, Ιατορία, Φυσική, Μουσική και Γυμναστική. Επίσης κάνανε συγχνά επιδείξεις, γιορτές, και πήγαιναν πολλές εκδρομές.
Οι δάσκαλοι δεν ήταν τόσο αυστηροί. Τουλάχιστον όχι τόσο όσο φαινόνταν. Ο μόνος λόγος που τα παιδιά τους φοβόνταν ήταν η βέργα. Η βέργα ήταν ένα μακρύ ραυδί που το χρησιμοποιούσαν οι δάσκαλοι για να χτυπούν τα παιδιά όταν δεν ήταν φρόνιμα. Στον τοίχο υπήρχε μόνο πίνακας με κιμωλία και όχι με μαρκαδόρους όπως σήμερα. Τα παιδια γράφανε με πένες και μολύβια αφού δεν υπήρχαν τότε στυλό. Μια ακόμη διαφορά είναι τα ατομικά πινακάκια που είχε το κάθε παιδί. Ήταν ένα πινακάκι, σε μέγεθος ενός κλειστού βιβλίου περίπου, που γράφανε με κιμωλία. Το χρησιμοποιούσαν τα παιδιά για πρόχειρο, αφού το χαρτί ήταν λιγότερο και ακριβότερο και δεν το είχαν σε αφθονία όπως τώρα. Βασική διαφορά είναι ότι τα παιδιά δεν φορούσαν ό,τι ήθελαν, αλλά υπήρχαν οι ποδιές που με αυτές ήταν υποχρεωμενα να πηγαίνουν κάθε μέρα στο σχολείο. Μέχρι και σήμερα τα παιδιά είναι πολύ πειραχτήρια και έχουν το συνήθιο να βγάζουν σε κάποιους παρατσούκλια για να γελάσουν ή να πειράξουν τον άλλο. Τότε το κάθε παιδί είχε το παρατσούκλι του, που του το έβγαζαν οι φίλοι του ανάλογα με την εμφάνιση του ή κάποιο ελάττωμα ή χάρισμα που μπορεί να είχε. Ακόμα και οι δάσκαλοι τα φώναζαν με το παρατσούκλι του καθενός. Τα ονόματα που έβρισκαν ήταν κυρίως ζώα, όπως μπακαλιάρος, σουπιά, καλαμαράκι και άλλα.
Οι διαφορές δεν ήταν και τόσο πολλές αλλά ήταν αρκετές για να έχουν τα παιδιά διαφορετική ψυχολογία και συμπεριφορά από τα σημερινά παιδιά.
Κατερίνα Παπαλέξη
Α4
Γράψτε μου αν σας έρεσε ή όχι και γιατί και αν δεν έγραψα κάτι που ίσως να κάνανε οι δικοί σας παππούδες. :D
ΑπάντησηΔιαγραφή