Η εικόνα του BANKSY                                                                            

  

Στην εικόνα αυτή βλέπουμε ένα μικρό αγόρι να κρατά ένα περίβολο όπλο και να είναι ντυμένο με στρατιωτικά ρούχα. Αυτή η εικόνα μας δείχνει την ότι στις χώρες της Μέσης Ανατολής, τα αγόρια αντί να χαρούν την παιδική τους ηλικία, να πηγαίνουν στο σχολείο, στρατολογούνται από πολύ μικρά για να πολεμήσουν. Μαθαίνουν να χειρίζονται τα όπλα, να μισούν τους ανθρώπους και να είναι έτοιμα να θυσιάσουν ακόμη και τη ζωή τους.

  Το αγόρι φωτογραφίζεται μπροστά σε ένα τοίχο, που υπάρχουν παιδικές ζωγραφιές, πολύχρωμα λουλούδια και ένας λαμπερός ήλιος. Κατά τη γνώμη μου ο τοίχος αυτός δείχνει την ελπίδα. Ίσως πρέπει να δώσουμε την ευκαιρία σε αυτά τα παιδιά να έχουν μια καλύτερη ζωή και οι <<μεγάλοι>> να σταματήσουν τους πολέμους, για να σταματήσει και η παιδική εκμετάλλευση.

                                        

                                                               

                                                                                        Σαρβάνης  Στέργιος Α4 Γυμνασίου

Παιδαγωγική είναι η αγωγή του παιδιού που ασχολείται με αυτή τη καθορισμένη επιστήμη. Αρχικά η παιδαγωγική είχε τη μορφή της τέχνης και σχετιζόταν άμεσα με τον τρόπο διδασκαλίας και εμπέδωσης από το παιδί. Κατόπιν το περιεχόμενό της εμπλουτίστηκε και πήρε επιστημονικό και φιλοσοφικό χαρακτήρα. Η παιδαγωγική ήταν γνωστή στην αρχαία Ελλάδα από το 6ο πΧ αιώνα. Στη Λέσβο υπήρχαν σχολεία για τα κορίτσια στα οποία η λυρική ποιήτρια Σαπφώ δίδασκε τρόπους καλής συμπεριφοράς ύμνους και τραγούδια.

Ο Σωκράτης με την περίφημη ειρωνεία του και τη "μαιευτική" του μέθοδο υπήρξε ο παιδαγωγός της διαρκούς αναζήτησης της αλήθειας και του καλού. Οι Πλάτωνας και Αριστοτέλης υπήρξαν επίσης μεγάλοι παιδαγωγοί της εποχής. Τα έργα και οι μέθοδοί τους επηρεάζουν μέχρι σήμερα τους παιδαγωγούς. Οι Κικέρωνας και Σενέκας οι δύο μεγαλύτεροι φιλόσοφοι και παιδαγωγοί της Ρώμης ανέπτυξαν ιδέες επηρεασμένες από τους στωικούς φιλόσοφους, προσθέτοντας σε αυτές ηθικοθρησκευτικό χαρακτήρα. Με την εμφάνιση του χριστιανισμού η παιδαγωγική αρχικά στρέφεται σε πνευματικοκρατικές θεωρίες. Στο μεσαίωνα η παιδαγωγική αναμιγνύεται με τη θεολογία, την φιλοσοφία και την διδακτική και έχει σαν βασικό στόχο την δημιουργία καλών χριστιανών. Στην αναγέννηση επικρατεί κυρίως η διδακτική και παράλληλα εμφανίζονται αξιόλογες προσωπικότητες στον τομέα της παιδαγωγικής. Την εποχή αυτή ιδρύθηκε το γυμνάσιο και το λύκειο. Οι πρώτοι παιδαγωγοί της αναγέννησης Έρασμος και Μοντέν ανέπτυξαν μια σχολαστική εκπαίδευση ξένη από κάθε πρόοδο. Η μεταρρύθμιση των προτεσταντών έδωσε τη στροφή στην λαϊκή εκπαίδευση με την αξιοποίηση των εθνικών γλωσσών και συγχρόνως έθεσε τις βάσεις της τεχνικής εκπαίδευσης. Στην αντιμεταρρύθμιση η εκπαίδευση παρέμεινε σταθερή στα πλαίσια του κλασικισμού. Αξιόλογοι παιδαγωγοί της εποχής είναι ο Πασκάλ και ο φιλελεύθερος John Lock που θεωρούνται γνήσιοι πρόδρομοι του μεγάλου παιδαγωγού των νεώτερων χρόνων Ζαν Ζακ Ρουσσώ. Ουσιαστικά όμως ο πρώτος που ασχολήθηκε με την παιδαγωγική επιστημονικά και συστηματικά είναι ο ελβετός Πεσταλότσι που θεωρείται ο θεμελιωτής της σύγχρονης παιδαγωγικής. Προσπάθησε να προσαρμόσει τα διδάγματα του Ρουσσώ μέσα στα δικά του διδάγματα. Αν και απέτυχαν πολλές προσπάθειές του πρακτικής εφαρμογής των θεωριών του το έργο του άνοιξε το δρόμο της παιδαγωγικής του κλάδου που συνδυάζει φιλοσοφία , ηθική , διδακτική, γυμναστική εργασία. Μετά τον Πεσταλότσι αξιόλογοι παιδαγωγοί είναι οι Φρεμπέλ, Γκαλέμπι και Ντούι. Τον 19ο αιώνα η παιδαγωγική συνδέεται στενά με την ψυχολογία και ολοκληρώνεται σαν επιστήμη. Στις αρχές του 20ου αιώνα δημιουργήθηκε το κίνημα της νέας παιδείας που στηριζόταν στην λειτουργία του αυτενεργού σχολείου. Έτσι δίνονταν στα παιδιά η δυνατότητα του αυτοσχεδιασμού και της ελεύθερης σκέψεως , γεφυρώνονταν το χάσμα ανάμεσα στον δάσκαλο και το μαθητή και γενικά αναπτύσσονταν ελεύθερα η προσωπικότητα του μαθητή. Στα μέσα του 20ου αιώνα δόθηκε ιδιαίτερη εκπαίδευση των νέων και η παιδαγωγική άρχισε να μετατρέπεται σε ψυχοκοινωνική επιστήμη. Την εποχή αυτή διακρίνεται η Ιταλίδα Μοντεσσόρι που ασχολήθηκε με την αγωγή των προβληματικών παιδιών. Σήμερα η παιδαγωγική διαμορφώνεται ανάλογα με την πολιτική κατάσταση μιας χώρας. Στις ΗΠΑ εφαρμόζονται πολλά διαφορετικά συστήματα οργανώσεως του σχολείου και της διδασκαλίας της ύλης για να γίνεται καλύτερη από ποιοτική άποψη η διδασκαλία των μαθητών. Η Γερμανία, η Γαλλία και η Αγγλία έχουν εκτός από τα βασικά σχολεία και σχολεία τεχνικής εκπαίδευσης, ενώ παράλληλα φροντίζουν ώστε να δίνεται σωστός επαγγελματισμός προσανατολισμούς στους νέους. Στην Ελλάδα γίνεται μια προσπάθεια προσομοίωσης του εκπαιδευτικού συστήματος με αυτό των δυτικών χωρών κυρίως πάνω στο θέμα της Τεχνικής εκπαίδευσης που είναι υποτυπώδης.

Ο ρόλος της παιδαγωγικότητας σήμερα είναι πέρα για πέρα παραδεκτός . Γιατί όσο καλύτερο παιδαγωγικό σύστημα διαθέτει μια χώρα τόσο υψηλότερη κοινωνική στάθμη έχει. Όσο προσέχονται και ανατρέφονται σωστά οι νέοι , τόσο περισσότερο προδιαγράφεται άριστο το μέλλον της χώρας.

                                                  Σαρβάνης Στέργιος Α4 Γυμνασίου

                          Το δικό μου τέλος  στην ιστορία του Κωνσταντή

…Έτσι πήρε το δρόμο του γυρισμού για το σπίτι της, η κυρία Δέσποινα. Τα πόδια της έκαναν μικρά, αλλά γρήγορα βήματα. Το ένα της χέρι κρατούσε τη λαμπάδα της, αναμμένη, και με το άλλο προστάτευε τη φλόγα. Δεν ήθελε να σβήσει η λαμπάδα της, ήθελε να φτάσει γρήγορα στο σπίτι της μεταφέροντας το Άγιο Φως.

Ο δρόμος της φάνηκε μακρύς και η αγωνία της ήταν μεγάλη. Το αγόρι, ο Κωνσταντής δεν έβγαινε από το μυαλό της.

     Όταν επιτέλους έφτασε, έβαλε τα κλειδιά στην πόρτα, ξεκλείδωσε και πρώτα έριξε το βλέμμα της στον καναπέ. Ο Κωνσταντής, κοιμόταν σαν πουλάκι. Ανακουφίστηκε. Έκανε ένα μεγάλο σταυρό με τον καπνό της λαμπάδας στην είσοδο του σπιτιού της, άναψε το καντηλάκι της με το Άγιο Φως κι άρχισε να στρώνει το τραπέζι .Έβαλε όλα τα καλά του κόσμου: τα κόκκινα αυγά, τα τσουρέκια, τη μαγειρίτσα  που άχνιζε…

     Μετά άρχισε να χαϊδεύει τα μαλλιά του Κωνσταντή για να τον ξυπνήσει.

     Τα μάτια του άνοιξαν και για λίγο κοιτούσαν αμήχανα. Δεν θυμόταν που βρισκόταν και ο φόβος ήταν έντονος. Πετάχτηκε όρθιος και τότε η κυρία Δέσποινα του είπε:

      -Ησύχασε, είμαι η κυρία  Δέσποινα.  <<Χριστός Ανέστη!>>. Θα φάμε μαζί και θα μείνεις μαζί μου μέχρι να βρούμε τους γονείς σου.

     Τα μάτια του Κωνσταντή άρχισαν να τρέχουν δάκρυα. Έσκυψε και φίλησε τα χέρια της κυρίας Δέσποινας. Την ευχαριστούσε συνέχεια… και τότε αυτή του είπε: <<Ας φάμε τώρα, αύριο είναι μια καινούρια μέρα >>.

      Έφαγαν, τσούγκρισαν τα αυγά, γέλασαν και  τραγούδησαν σαν πραγματική οικογένεια. Ο  Κωνσταντής  πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό, βρήκε μια σπιτική ζεστασιά.  Ήταν τόσο ζεστός, χορτασμένος και χαρούμενος, που ένιωθε ευτυχισμένος.

      Κοιτούσε την κυρία Δέσποινα, όπως θα κοιτούσε τη μαμά του και η κυρία Δέσποινα τον κοιτούσε, όπως θα κοιτούσε τον εγγονό της, τον Αντωνάκη.

      Και οι δύο τους ήταν ευτυχισμένοι, ο ένας είχε τον άλλον και στα  πρόσωπά τους είχαν δύο μεγάλα χαμόγελα.

Σαρβάνης Στέργιος, Τμήμα Α4 

…Ο Βάνκας,  Άντον  Τσέχωφ.

  H δική μου συνέχεια  της  ιστορίας.

               …Ο παππούς σηκώθηκε απότομα,χτύπησε τη ροκάνα του κι  άρχισε να περπατάει πάνω-κάτω στο πατάρι.Έσφιξε τα δόντια του,σούφρωσε τα φρύδια του και μουρμούριζε χωρίς να τον καταλαβαίνει κανείς.Ο Χέλης,δίπλα του κουνούσε συνέχεια την ουρά του.

               Ξαφνικά,ο παππούς,κατέβηκε γρήγορα από το πατάρι.Πίσω του έτρεχε και ο Χέλης.

               Φόρεσε το ολόμαλλο παλτό του και βγήκε από το σπίτι.Σχεδόν τρέχοντας έφτασε στο σταθμό του τρένου και πήγε να αγοράσει εισητήριο για τη Μόσχα.

               Το τρένο ξεκινούσε σε μία ώρα.Έτσι ο παππούς κάθισε στο παγκάκι και τότε μόνο κατάλαβε ότι τον ακολούθησε ο Χέλης και τον έστειλε πίσω στο σπίτι.

               Το ταξίδι κράτησε δύο ολόκληρες μέρες.Ο παππούς δεν έκλεισε μάτι.Σκεφτόταν συνέχεια τον Βάνκα.

               Μόλις έφτασε στη Μόσχα πήγε στο τσαγκαράδικο του Αλιάχιν.

               Μία χτυπούσε την ροκάνα του και μία την πόρτα κι έλεγε:<<Θα ανοίξεις την πόρτα;>>.

               Ο Βάνκας  πετάχτηκε  από το  κρεβάτι του κι έτρεξε στην πόρτα.Όταν την άνοιξε είδε το αφεντικό που επέστρεψε από τον όρθρο.

                Η απογοήτευση του ήταν μεγάλη.Τα μάτια του βούρκωσαν και το μόνο  που είπε ψιθυριστά ήταν: <<Όνειρο ήταν!>>.                                                                                                                                                               

   

 

                                                                             Στέργιος  Σαρβάνης, Τμήμα Α4

 Η πείνα στην Κατοχή

Στις 28 Οκτωβρίου 1940 η φασιστική τότε Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο στην Ελλάδα. Μετά από αντίσταση από τη μεριά της χώρας μας που κράτησε πολλούς μήνες, την άνοιξη του 1941 της επιτέθηκε και η σύμμαχος της Ιταλίας, η ναζιστική Γερμανία. Παρά την αρχική αντίστασή της, η Ελλάδα τελικά ηττήθηκε και καταλήφθηκε από τους Γερμανούς, τους Ιταλούς και τους συμμάχους τους Βούλγαρους που τη χώρισαν σε τρεις ζώνες κατοχής. Από τότε και μέχρι το φθινόπωρο του 1944 έχουμε λοιπόν την περίοδο της Κατοχής, όπως τη λέμε μέχρι και σήμερα.

Ανάμεσα στα πολλά βάσανα που πέρασε ο ελληνικός λαός την περίοδο της Κατοχής, το πιο τρομερό ήταν η μεγάλη πείνα, από την οποία ειδικά τον πρώτο χρόνο (1941-1942) πέθαναν χιλιάδες άνθρωποι. Οι κατακτητές άρπαξαν από τη χώρα ό,τι τους ήταν χρήσιμο για τον πόλεμο που συνέχιζαν με άλλες χώρες (Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος): τρόφιμα, πρώτες ύλες από τα εργοστάσια, μεταφορικά μέσα και καύσιμα, χρήματα. Η ναζιστική ιδεολογία των Γερμανών στηριζόταν στο ρατσισμό, θεωρούσε δηλαδή τους άλλους λαούς κατώτερους από αυτούς και ότι για αυτό έπρεπε να τους υπηρετούν αλλά και να θυσιαστούν αν αυτό ήταν απαραίτητο για τις ανάγκες της Γερμανίας. Λεηλατούσαν λοιπόν τη χώρα χωρίς να νοιάζονται αν θα κατάφερνε  να

                                                          

                                                                                                                

επιζήσει ο ελληνικός λαός. Έπεσε μεγάλη φτώχεια γιατί έκλεισαν εργοστάσια και μαγαζιά και ο κόσμος έμεινε χωρίς δουλειά. Επίσης τα λεφτά έχασαν την αξία τους γιατί οι κατακτητές τύπωναν δικά τους σε μεγάλες ποσό-τητες και ανάγκαζαν τους Έλληνες να τα δέχονται για αληθινά. Μετά από λίγο καιρό, για να αποκτήσει κάποιος οτιδήποτε έπρεπε να το α-νταλλάξει με κάτι άλλο γιατί κανείς δε δεχόταν χρήματα.  

Πιο πολύ υπέφεραν από την πείνα οι κάτοικοι των μεγάλων πόλεων και ειδικά της Αθήνας καθώς και οι κάτοικοι των νησιών. Αυτό συνέβη γιατί με τον πόλεμο είχαν καταστραφεί σε μεγάλο βαθμό οι δρόμοι και δεν μπορούσαν να έρθουν τρόφιμα (σιτάρι, λάδι, όσπρια, λαχανικά) από την επαρχία όπου τα καλλιεργούσαν. Επίσης, όπως είδαμε, οι κατακτητές είχαν αρπάξει τα περισσότερα αυτοκίνητα και καύσιμα. Άλλος λόγος ήταν ότι οι αγρότες στην επαρχία δεν εμπιστεύονταν τους κατακτητές και την κυβέρνηση από τους Έλληνες «δωσίλογους» που είχαν διορίσει οι πρώτοι, για να τους πουλήσουν τα προϊόντα τους και να πάρουν χρήματα χωρίς αξία. Προτιμούσαν λοιπόν να τα κρατήσουν και να τα καταναλώσουν οι ίδιοι ή να τα ανταλλάζουν με άλλα προϊόντα που είχαν ανάγκη. Έτσι όμως δεν έφταναν τρόφιμα στις πόλεις.

Άλλος πολύ σημαντικός λόγος ήταν ότι οι περισσότερες μεταφορές στην Ελλάδα γίνονται από τη θάλασσα, με προορισμό τον Πειραιά και τα νησιά. Κατά τη διάρκεια όμως του πολέμου, οι Άγγλοι που ήταν αντίπαλοι των Γερμανών και των Ιταλών δεν τους επέτρεπαν να κινούνται στη θάλασσα, στη Μεσόγειο ούτε στο Αιγαίο.

Τα πλοία τους τα βομβάρδιζαν και αυτό το ονόμαζαν «θαλάσσιο αποκλεισμό». Έτσι όμως δεν μπορούσαν να έρθουν τρόφιμα ούτε από τη θάλασσα. Τον πρώτο χρόνο της Κατοχής λόγω της έλλειψης τροφίμων και της μεγάλης φτώχειας άρχισαν να πεθαίνουν οι άνθρωποι από την πείνα. Το χειμώνα εκείνο του 1941 έκανε πολύ κρύο και οι άνθρωποι πέθαιναν στους δρόμους από το κρύο καθώς έψαχναν κάτι να φάνε. Πέθαναν πολλοί άρρωστοι και τραυματισμένοι φαντάροι στα νοσοκομεία, αφού δεν μπορούσαν να τους φροντίσουν, καθώς και πολλοί ηλικιωμένοι που δεν άντεχαν τις ταλαιπωρίες. Επίσης πέθαναν πολλοί φτωχοί, εργάτες και υπάλληλοι που έμειναν άνεργοι ή που τα λεφτά από τη δουλειά τους δεν τους έφταναν για να συντηρήσουν την οικογένεια τους.

Αντίθετα, κάποιοι έγιναν πλούσιοι εκμεταλλευόμενοι τη δυστυχία των πολλών. Σε συνεργασία με τους κατακτητές κατάφερναν να βρουν τρόφιμα και τα πουλούσαν πανάκριβα αφού τα έκρυβαν μέχρι να ανέβει η τιμή τους. Όσοι δεν είχαν τίποτα άλλο να πουλήσουν, έδιναν το σπίτι τους για τρεις τενεκέδες λάδι. Αυτή η ληστεία εναντίον του ελληνικού λαού ονομάστηκε «μαύρη αγορά» και αυτούς τους ασυνείδητους εμπόρους τους ονόμασαν «μαυραγορίτες».

Οι Αθηναίοι έφευγαν στην επαρχία με όποιο τρόπο έβρισκαν για να ανταλλάξουν ό,τι είχαν με τρόφιμα και αυτά τα ταξίδια τα έκανε χιλιάδες κόσμος συνέχεια αλλά κάποια στιγμή δεν έβρισκαν πια όσα χρειάζονταν. Πολύς κόσμος λοιπόν οργανώθηκε σε συνεταιρισμούς και οργανώσεις για να παλέψει για την επιβίωση του και για να μην επαναληφθεί το κακό του πρώτου χειμώνα. Οργανωμένοι ανά γειτονιές, ανά επάγγελμα ζητούσαν να πληρώνονται σε τρόφιμα και όχι σε χρήματα χωρίς αξία. Επίσης πατριωτικές οργανώσεις όπως η «Εθνική Αλληλεγγύη» διοργάνωναν συσσίτια και εράνους για να βοηθήσουν τους φτωχότερους και τα ορφανά παιδιά. Τέλος, οι Άγγλοι και Γερμανοί συμφώνησαν να αφήνουν να περνάνε καράβια από ουδέτερες χώρες όπως η Σουηδία και ο Καναδάς και να φέρνουν τρόφιμα από το εξωτερικό που συγκέντρωνε ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός.

                                                    Σαρβάνης Στέργιος Α4 Γυμνασίου

Γιάννης Ρίτσος - Εἰρήνη

Τ᾿ ὄνειρο τοῦ παιδιοῦ εἶναι ἡ εἰρήνη Τ᾿ ὄνειρο τῆς μάνας εἶναι ἡ εἰρήνη Τὰ λόγια τῆς ἀγάπης κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα εἶναι ἡ εἰρήνη. Ὁ πατέρας ποὺ γυρνάει τ᾿ ἀπόβραδο μ᾿ ἕνα φαρδὺ χαμόγελο στὰ μάτια μ᾿ ἕνα ζεμπίλι στὰ χέρια του γεμάτο φροῦτα καὶ οἱ σταγόνες τοῦ ἱδρώτα στὸ μέτωπό του εἶναι ὅπως οἱ σταγόνες τοῦ σταμνιοῦ ποὺ παγώνει τὸ νερὸ στὸ παράθυρο, εἶναι ἡ εἰρήνη. Ὅταν οἱ οὐλὲς ἀπ᾿ τὶς λαβωματιὲς κλείνουν στὸ πρόσωπο τοῦ κόσμου καὶ μὲς στοὺς λάκκους ποὔσκαψαν οἱ ὀβίδες φυτεύουμε δέντρα καὶ στὶς καρδιὲς ποὔκαψε ἡ πυρκαγιὰ δένει τὰ πρῶτα της μπουμπούκια ἡ ἐλπίδα κι οἱ νεκροὶ μποροῦν νὰ γείρουν στὸν πλευρό τους καὶ νὰ κοιμηθοῦν δίχως παράπονο ξέροντας πὼς δὲν πῆγε τὸ αἷμα τους τοῦ κάκου, εἶναι ἡ εἰρήνη. Εἰρήνη εἶναι ἡ μυρουδιὰ τοῦ φαγητοῦ τὸ βράδυ, τότε ποὺ τὸ σταμάτημα τοῦ αὐτοκινήτου στὸ δρόμο δὲν εἶναι φόβος, τότε ποὺ τὸ χτύπημα στὴν πόρτα σημαίνει φίλος, καὶ τὸ ἄνοιγμα τοῦ παραθύρου κάθε ὥρα σημαίνει οὐρανός, γιορτάζοντας τὰ μάτια μας μὲ τὶς μακρινὲς καμπάνες τῶν χρωμάτων του, εἶναι εἰρήνη. Εἰρήνη εἶναι ἕνα ποτήρι ζεστὸ γάλα κι ἕνα βιβλίο μπροστὰ στὸ παιδὶ ποὺ ξυπνάει, τότε ποὺ τὰ στάχυα γέρνουν τό ῾να στ᾿ ἄλλο λέγοντας: τὸ φῶς, τὸ φῶς καὶ ξεχειλάει ἡ στεφάνη τοῦ ὁρίζοντα φῶς, εἶναι ἡ εἰρήνη. Τότε ποὺ οἱ φυλακὲς ἐπισκευάζονται νὰ γίνουν βιβλιοθῆκες, τότε ποὺ ἕνα τραγούδι ἀνεβαίνει ἀπὸ κατώφλι σὲ κατώφλι τὴ νύχτα, τότε ποὺ τ᾿ ἀνοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει ἀπ᾿ τὸ σύγνεφο ὅπως βγαίνει ἀπ᾿ τὸ κουρεῖο τῆς συνοικίας φρεσκοξυρισμένος ὁ ἐργάτης τὸ Σαββατόβραδο, εἶναι ἡ εἰρήνη. Τότε ποὺ ἡ μέρα ποὺ πέρασε, δὲν εἶναι μιὰ μέρα ποὺ χάθηκε, μὰ εἶναι ἡ ρίζα ποὺ ἀνεβάζει τὰ φύλλα τῆς χαρᾶς μέσα στὸ βράδυ κι εἶναι μιὰ κερδισμένη μέρα κι ἕνας δίκαιος ὕπνος, ποὺ νιώθεις πάλι ὁ ἥλιος νὰ δένει βιαστικὰ τὰ κορδόνια του νὰ κυνηγήσει τὴ λύπη ἀπ᾿ τὶς γωνιὲς τοῦ χρόνου, εἶναι ἡ εἰρήνη. Εἰρήνη εἶναι οἱ θημωνιὲς τῶν ἀχτίνων στοὺς κάμπους τοῦ καλοκαιριοῦ εἶναι τ᾿ ἀλφαβητάρι τῆς καλοσύνης στὰ γόνατα τῆς αὐγῆς. Ὅταν λές: ἀδελφές μου, - ὅταν λέμε: αὔριο θὰ χτίσουμε. ὅταν χτίζουμε καὶ τραγουδᾶμε, εἶναι ἡ εἰρήνη. Ἡ εἰρήνη εἶναι τὰ σφιγμένα χέρια τῶν ἀνθρώπων εἶναι τὸ ζεστὸ ψωμὶ στὸ τραπέζι τοῦ κόσμου εἶναι τὸ χαμόγελο τῆς μάνας Τίποτ᾿ ἄλλο δὲν εἶναι ἡ εἰρήνη. Καὶ τ᾿ ἀλέτρια ποὺ χαράζουν βαθιὲς αὐλακιὲς σ᾿ ὅλη τὴ γῆ, ἕνα ὄνομα μονάχα γράφουν: Εἰρήνη. Τίποτ᾿ ἄλλο. Εἰρήνη. Πάνω στὶς ράγες τῶν στίχων μου τὸ τραῖνο ποὺ προχωρεῖ στὸ μέλλον φορτωμένο στάρι καὶ τριαντάφυλλα, εἶναι ἡ εἰρήνη. Ἀδέρφια, μὲς στὴν εἰρήνη διάπλατα ἀνασαίνει ὅλος ὁ κόσμος μὲ ὅλα τὰ ὄνειρά μας Δῶστε τὰ χέρια ἀδέρφια μου, αὐτό ῾ναι ἡ εἰρήνη.

                                     Σαρβάνης Στέργιος Α4 Γυμνασίου