Συνεχώς βλέπουμε μια κοινωνία να καταστρέφεται, κάθε μέρα και περισσότερο και αυτό είναι ένα θέμα που απασχολεί ιδιαίτερα τα παιδιά της ηλικίας μου και αποτελεί κύριο θέμα συζήτησης με τους φίλους μου και τα κοντινά μου πρόσωπα. Το χειρότερο είναι ότι δεν θέλουμε να δούμε τι φταίει, κατηγορούμε τους πάντες και τα πάντα γύρω μας χωρίς να προσπαθούμε να διορθώσουμε πρώτα εμείς τον εαυτό μας. Σε έναν τέτοιο κόσμο,ο αγώνας για την επιβίωση και την αξιοπρέπεια είναι μεγάλος και δύσκολος.
Θα ήθελα έναν κόσμο πιο αγαπημένο, πιο ειρηνικό, πιο αλληλέγγυο, πιο "ανθρώπινο". Οι εικόνες γύρω με τρομάζουν, άνθρωποι σε άθλια κατάσταση να παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή με οποιοδήποτε τρόπο, οι ίδιοι αλλά και τα παιδιά τους, όλα αυτά μου επιβεβαιώνουν ένα αβέβαιο μέλλον,όμως βαθιά μέσα μου δε σταματώ να πιστεύω ότι αν κάτι το θέλουμε πολύ μπορούμε να το καταφέρουμε, μπορούμε να κάνουμε το αδύνατο,δυνατό! Γι' αυτό ποτέ κανείς, δεν θα καταφέρει να με πείσει πως τα όνειρά μου είναι άπιαστα,γιατί μπορώ, όλοι μπορούμε αρκεί να το πιστέψουμε.
Ηλιάνα, Β3
Ηλιάνα, Β3
Ενα πολυ επικαιρο κειμενο που θετει σωστα ερωτηματα για την καθημερινοτητα και το πως συμβαλαμε σε αυτην ή πως μπορω να βοηθησω στο να βελτιωθει παρολο που πολλοι το παρεξηγουν. Στο κατω κατω της γραφης ολοι ειμαστε ζωγραφοι σε αυτες τις εικονες και οτι εγινε δεν μπορει να διορθωθει αλλα μπορει να αλλαξει.......
ΑπάντησηΔιαγραφήΗλιάνα, ο μεγάλος ποιητής Τάσος Λειβαδίτης, αν διάβαζε τις αγωνίες σου και το πάθος σου για έναν καλύτερο κόσμο, θα σου απαντούσε κάπως έτσι:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη :
Ειρήνη
σα ναγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ΄την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Κυρία αυτό το ποίημα είναι πολύ όμορφο!!! Εκεί που καθόμουνα και έβλεπα δημοσιεύσεις μου τράβηξε το μάτι αυτό το μεγάλο σχόλιο που κάνατε και λέω οπ τι είναι αυτό και το διάβασα και έχω να πω ότι μου άρεσε πολύ
ΔιαγραφήΕλεάνα σε ευχαριστώ πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυρία Καλοφύρη,είναι ένα υπέροχο ποίημα,που δεν είχα διαβάσει,νιώθω να ταυτίζομαι πολύ με κάθε του στίχο,γεμίζει το μυαλό μου εικόνες.
Αυτό το άρθρο σε κάνει να καταλάβεις πόσο εγωιστικά φέρθηκες ως τώρα.Σε κάνει να καταλάβεις ότι δεν είσαι ο μόνος που νοιάζεσαι για το πρόβλημα αυτό,ότι δεν είσαι ο μόνος που θέλει να λυθεί.Σε κάνει να καταλάβεις ότι δεν είσαι ο μόνος που έχει προβλήματα,και ότι πρέπει να κάνεις κάτι γι'αυτό.Μπράβο Ηλιάννα,πολύ ωραίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι πολύ χαρούμενη που το νόημα που ήθελα να βγάλω μέσα από αυτό το άρθρο γίνεται κατανοητό,σε ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκες την άποψη σου. :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι από κάποιο τμήμα του σχολείου μου;
ΑπάντησηΔιαγραφήπωσ ανεβαζουμε κατι κυρια καλοφυρι?
ΑπάντησηΔιαγραφή