Δύο σκηνοθετικές απόψεις για την παρουσία του χορού στην Ελένη, όπως καταγράφονται σε αντίστοιχες κριτικές

[Ο Χορός στην Ελένη στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου στην Επίδαυρο]

Ο χορός στην Ελένη δεν είχε εκείνο το γνωστό ψυχρό σχήμα. Αναπτυσσόταν ρυθμικά αλλά και εκφραστικά, έτσι ώστε να μη μένει αμέτοχος στο δράμα, αλλά να μετέχει ζεστά στην εκτύλιξή του. Αυτό επιτεύχθηκε χάρη σε μια ανάλυση που αντικατάστησε τη μονοκόμματη προβολή. Αντί για οποιαδήποτε από την αρχή ως το τέλος ομαδική απαγγελία ή ένα ένρινο τραγουδιστικό λίκνισμα, είδαμε ένα χορό αναπτυσσόμενο κατά μέρη σύμφωνα με τις απαιτήσεις της δραματικής πλοκής και του λόγου. Όπου χρειαζόταν μιλούσαν μόνο η Α΄ κορυφαία Έλλη Βοζικιάδου και εναλλάξ οι κορυφαίες και μέλη του χορού, όπου είταν χρήσιμο μιλούσε η ομάδα, κι όταν το απαιτούσε το μέρος του δράματος, ερχόταν το τόσο θαυμαστά συνταιριασμένο με τον λόγο, σαν απόηχος, τραγούδι του Αργύρη Κουνάδη. Κι ο λόγος ακουγόταν περισσότερο από κάθε άλλη φορά καθαρός.

[πηγή: Μ. Δ. Κλάρας «Από τον θίασο του Εθνικού, στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου», Ψηφιακό Αρχείο Εθνικού Θεάτρου ]

[Ο Χορός στην Ελένη της Νεανικής Σκηνής]

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Παρασκευόπουλος χειρίστηκε έξυπνα το θέμα του. Η παράσταση που έστησε στη Μονή Λαζαριστών είχε φρεσκάδα, ζωντάνια και ταυτόχρονα έμεινε πιστή στο πνεύμα της τραγωδίας. Η λύση ήρθε μέσα από τη χρήση του Χορού, ως σχολιαστή όσων συμβαίνουν τόσο στο μυαλό της ηρωίδας όσο και στη δράση. Σαν ένα σμάρι από χαριτωμένα πουλιά που τιτιβίζουν με κάθε ευκαιρία, τα επτά κορίτσια του Χορού ντυμένα με μια άσπρη βαμβακερή κομπινεζόν και έχοντας τα μαλλιά τους τυλιγμένα με πετσέτα σαν τουρμπάν, αποτελούν μια σκαμπρόζικη χορωδία. Μαζί με τα χορικά, επαναλαμβάνουν λέξεις σαν να είναι ένα παιχνίδι, δίνοντάς τους διαφορετικά νοήματα και μουσικότητα, σχολιάζουν όσα ακούγονται βγάζοντας περίεργους ήχους και παίζοντας με τους τονισμούς. Ένα είδος ιδιότυπου τραγουδιού που προσδίδει στην παράσταση χιούμορ και ένταση. Βασικό εργαλείο στα χέρια του Χορού υπήρξαν οι χρωματιστοί πλαστικοί κουβάδες. Εντάσσοντας ένα παιχνίδι ερωταπαντήσεων στην αρχή του έργου, ο Παρασκευόπουλος κρατά τους νεαρούς θεατές εν εγρηγόρσει... Στο Χορό... (οι εφτά κοπέλες) έδωσαν ένα καλοσυντονισμένο σύνολο χωρίς να χάνεται η προσωπικότητα της κάθε ηθοποιού.

[πηγή: Διασκευή από Γ. Τσόκου «Η Ελένη ως θεατρικό στοίχημα», Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος]